درینســـــــــرای بــــی کسی ، کسی به در نمیزند

بــــــــهدشت پـــــــــــــــــــرملال ما ، پرنده پر نمیزند

یکیز شــــــــب گـــــــــــرفتگان ، چراغ بر نمی کند

کســـــــــــــــیبه کوچه سار شب، در سحر نمیزند

نشـــــــــــستهایم در انتـــــــــظار این غبار بی سوار

دریغکـــــــــــــز شبی چنـــــین ، سپیده سر نمیزند

گـــــــــذرگهی اســــت پرستم، که اندرو به غیر غم

یکــــــــیصلای آشنا، بــــــــــــــــــــه رهگذر نمیزند

دلخــــــــــــراب من دگـــــــــــــر خراب تر نمی شود

کــــــــــهخنجر غمت از ایـــــــــــن ، خرابتر نمی زند

چهچشم پاسخ است از این ، دریچه های بسته ات

بروکه هیچکس نــــــدا، به گوش کـــــــــــر نمی زند

نــــــهسایه دارم و نـــــــــه پر، بیفکنندم و سزاست

اگــــــــــرنه بــــــــــــر درخت تر، کسی تبر نمی زند

من نمی خواهم که بعد از مــــــــــرگ من افغان کنند

دوستان گــــــــــــــــــــریان شوند و دیگران نالان کنند

من نمی خواهم کـــــــــــــــــه فرزندان و نزدیکان من

ای پــــــدر جان ! ای عمــــــو جان! ای برادر جان کنند

من نمی خواهم پی تشییع مـــــــــــــن خویشان من

خویش را از کــــــــار وا دارند و ســـــــــــــرگردان کنند

مـــــــــــن نمی خواهم پــــــــــــی آمرزش من قاریان

با صدای زیـــــــــــر و بم ترتیل الــــــــــــــــرحمن کنند

مــــــــــن نمی خواهم خـــــــــدا را گوسفندی بیگناه

بهر اطعام عــــــــــــــــزادارن مـــــــــــــــن قربان کنند

مــــــــــن نمی خواهم که از اعمال نا هنجار مــــــــن

ز ایزد منان در ایــــــــــــــــن ره بخشش و غفران کنند

آنچه در تحسین مـــــــــــــن گویند بهتان است و بس

مـــــــــــــن نمی خواهم مــــــــــــرا آلودۀ بهتان کنند

جان من پاک است و چون جان پاک باشد باک نیست

خود اگــــــــــــــر ناپاک تــــــــــــن را طعمۀ نیران کنند

در بیابانی کجا از هـــــــــــــــــــــر طرف فرسنگهاست

پیکـــــــرمرا بی کفن بی شســـــتشو پنهان کنند